Ինչու մենք հաճախ կամ ընդհանրապես չենք մտածում՝ ով է ծառը, ինչի համար է նա լույս աշխարհ եկել, և ինչու ենք մենք նրան ոչնչացնում, ախր նա մեզ ոչինչ չի արել: Դե ճիշտ է, առանց ծառը ոչնչացնելու չէին լինի շատ ու շատ բաներ, հենց ամենահասարակ թուղթը, ու էլ չեմ ասում՝ որքան շատ առարկաներ են ծառից ստանում, բայց դա մեր խղճին չի ազդում, մենք չեն հասկանում, որ նա՝ հենց հասարակ ծառը, որին մենք համարում ենք անշունչ առարկա, և երբեք չենք մտածում, որ շատ ու շատ ծառեր ինչից են իրենք-իրենց շուռ գալից, ճլորում, մահանում և այլևս չեն աճում, դրա ամենամեծ մեղավորը հենց մենք ենք: Ծառը նույնպես մեծանում է, սնվում է, շնչում է, արտաշնչում է, բերք է տալիս, երեխաներ է ունենում, բայց մենք երբեք չի եղել՝ գնանք նրա մոտ և ասենք՝ ծա՛ռ, ես սիրում եմ քեզ, կամ ասենք՝ ծա՛ռ, ներիր ինձ քեզ ոչնչացնելու համար, ներիր որ հիմար եմ և չեմ գիտակցում, որ քո այդ լուռ համեստությունը չարաշահում եմ և քեզ կներեմ, եթե մեկ օր կենդանանաս և սկսես խոսել, քայլել: Այդ ժամանակ մեզ ոչնչացնես, բայց գիտեմ, որ չես անի այդպիսի բան, որովհետև դու մարդ չես, այլ ավելի մաքուր և համբերատար էակ, որը ես չեմ կարող գտնել, թե ով է, ո՞վ ես դու, ծա՛ռ: Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ խելագարություն կլինի քեզ հետ խոսելը, բայց ի՞նչ կա, եթե սկսես խոսել ինչ-որ մեկի հետ, բայց ներիր, որ մենք՝ մարդիկս, զարմանում ենք այն բաների վրա, որ մենք պետք է անենք ամեն օր, չէ որ մենք առանց քեզ ոչինչ ենք: Չնայած ես մեր տան բույսի հետ խոսում եմ և նրան կարողանում եմ վստահել ամեն բան, որովհետև գիտեմ, որ երբեք չի պատմի ոչ մեկին և իմ սխալները հասկանում է, և իր լռությամբ ես այնքան բան եմ հասկանում: Բայց այդ ամենը նույնպես անում եմ այն ժամանակ, երբ մենակ եմ, որովհետև վախենում եմ՝ մտածեն, թե խենթ եմ և մոլագար: Ես սիրում եմ քեզ, ծա՛ռ, ների՛ր ինձ, եթե կարող ես, այդքան բանից հետո…
Հեղինակ` Գոհար Արղության
Ստեղծապտույտ ամսագիր... 